شعر مشكه به لهجه ي ويستي!!!!

در حدود 30 سال پيش  و به عبارت ديگر قبل از ورود برق به ايران يا بهتر بگويم به روستا هاي ايران در روستاي عزيزمان ويست نيز همچون بسياري از نقاط كشور براي توليد كره و دوغ از مشكه هاي محلي كه از پوست گاو درست مي شدند استفاده مي شد و به گونه اي بود كه چند وقت يكبار زنان محل در يك خانه جمع مي شدند و مراسم مشكه زني را انجام مي دادند و در حين مشكه زدن نيز شعر هايي  زمزمه مي كردند متاسفانه اين رسم زيبا نيز با ورود صنعت به روستا همچون آداب و رسوم ديگر بر زير دست و پاي صنعت له و لورده گرديد!!!

شعر زير يكي از اشعاري است كه در مراسم مشكه زني خوانده مي شد بخوانيد مطمئناً خاطرات  بسياري زنده مي شود:

مشكه مي ز‍ِنُم به طاق ايوان

كِراشا ميدُم چون برج تِيران

* * *

مَشكه جونُم زودي باش

گِلِّه آمِده پُشت قاش

* * *

اين گِلّيِه هزار هزار

چرخ ميخوره دور بازار 

* * *

كسي نَبيد خِريدارِش

آقا حسين* جلودارش

* در اين جا هر خانواده اسم يكي از فرزندان خود را مي گفت.

از آنجايي كه ديگر مشكه اي در روستاي ويست پيدا نميشود دست ب دامام سايت هاي متفرقه شدم و اين عكس را پيدا كردم بايد ببخشيد كه اصل نيست.!!!

فيس بوك